ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΣΕ ΝΑΟΥΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

Γενάρης 2014

1. Ξέφραγα Αμπέλια τα Σχολεία 

   Τα δημοτικά σχολεία, τα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας τα 'χουν περικυκλώσει καπιταλιστικές μονοπωλιακές επιχειρήσεις καθώς και «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», με σκοπό να διεισδύσουν στις μεγάλες δεξαμενές μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών. Δηλαδή να χρησιμοποιήσουν τους συλλόγους διδασκόντων, τα διοικητικά συμβούλια των γονέων, τους διευθυντές, τους σχολικούς συμβούλους και τους προϊσταμένους εκπαίδευσης ως πλασιέ διαφήμισης και προώθησης των προϊόντων τους (βιομηχανικών,ασφαλιστικών,τραπεζικών, κ.α.).

   Όπου βρουν πρόθυμους σχολικούς συμβούλους, διευθυντές σχολείων, δασκάλους ή καθηγητές καθώς και γονείς, μπαίνουν μέσα στα σχολεία και με το πρόσχημα την οργάνωση εκδηλώσεων ή την χρηματοδότησή τους, κάνουν προπαγάνδα και διαφήμιση των ιδεών τους, των προϊόντων τους, των εταιρειών και των «φιλάνθρωπων» αφεντικών τους.

  Οι μέθοδες διείσδυσης στα σχολεία είναι πανέξυπνες και πανούργες. Σε εντυπωσιάζουν με το θέμα της εκδήλωσης ή με τη χορηγία σε χρήμα ή σε είδος, σε ξαφνιάζουν, βρίσκουν πρόθυμους και-αφού τους ανοίξουν οι πρόθυμοι τις πόρτες-μπαίνουν μέσα σαν καλοί κύριοι. Το δε θράσος των εκπροσώπων των εταιρειών ή των καλοπληρωμένων κυρίων και κυριών των ΜΚΟ είναι ανεκλάλητο. Μπαίνουν στα σχολεία μ' έναν «αέρα» λες και είναι τσιφλίκια τους και οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές ή οι γονείς τους ως οι δουλοπάροικοι τους.

  Την ίδια στιγμή αμφίβολη, έωλη μέχρι και αντιδραστική είναι και η δήθεν επιστημονικότητα των εισηγήσεων των ΜΚΟ. Έτσι, για παράδειγμα, σε «εκδήλωση ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης γονέων και εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης: "Για την πρόληψη της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού"», που πραγματοποιήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2013 από την Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. (Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου), ακούσαμε τους εισηγητές της να μιλούν και να δείχνουν στις διαφάνειές τους-παρουσία και αλλοδαπών γονέων-ότι στην Ελλάδα υπάρχουν «θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες» και ότι αυτές τις συγκροτούν «οι αλλοδαποί που έχουν έρθει από άλλες χώρες». Τι είδους μήνυμα είναι αυτό που στέλνουν και τι προπαγάνδα είναι αυτή που πραγματοποιείται σε δημόσια σχολεία του κράτους, όταν και οι πάντες γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει μόνο μία μειονότητα- και αυτή είναι η θρησκευτική «μουσουλμανική μειονότητα» της Δυτικής Θράκης;

Να προσθέσουμε επ' ευκαιρία, ότι σύμφωνα με το έντυπο της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε., αυτή η εκδήλωση έγινε «με την ευγενική χορηγία της Interamerican»!

  Δεύτερο παράδειγμα είναι οι εκδηλώσεις που διοργανώνει μεγάλη σοκολατοβιομηχανία, και χωρίς την άδεια του Υπουργείου Παιδείας, με κλόουν και το μοίρασμα προϊόντων της στα παιδιά.

   Τρίτο παράδειγμα η χορηγία του Τζορτζ Σόρος - ενός παγκόσμιου χρηματοκράτορα - 20 τόνων πετρελαίου στο Δήμο Νάουσας για τα σχολεία, παρ' όλη την αντίδραση της εκπαιδευτικής κοινότητας της περιοχής. Δεν μπορεί αυτοί που ευθύνονται για την χρεοκοπία της Ελλάδας να έρχονται και να εμφανίζονται ως οι φιλάνθρωποί της. Το ίδιο γίνεται και σε σχολεία της Βοιωτίας από μεγάλες βιομηχανίες...

   Η είσοδος ΜΚΟ και των καπιταλιστικών εταιρειών πέρα απ' το ότι είναι ηθικά απαράδεκτη είναι και παράνομη. Οι δε εκπαιδευτικοί, οι σχολικοί σύμβουλοι και οι προϊστάμενοι, καθώς και τα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων γονέων, που στηρίζουν ή ενθαρρύνουν τέτοιες ενέργειες, κινδυνεύουν να κατηγορηθούν ότι παίρνουν χρηματικές μίζες ή προϊόντα πάσης φύσεως (από ασφαλιστικά μέχρι βιομηχανικά) απ' τις επιχειρήσεις και τις ΜΚΟ.

2. Εμπορικά παζάρια 

    Τον τελευταίο χρόνο στα σχολεία της χώρας έχουν ξεφυτρώσει τα διάφορα Bazaar (παζάρια), τα οποία πραγματοποιούνται στους εσωτερικούς χώρους των σχολείων κατά τις ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, των Απόκρεων, του Πάσχα και του Καλοκαιριού. Η ταχύτητα με την οποία εξελίσσεται το φαινόμενο είναι πληθωριστική και πάει να πνίξει τα σχολεία. πρόθυμοι διευθυντές, εκπαιδευτικοί και γονείς, σε συνεργασία ή όχι με επιχειρήσεις, οργανώνουν εμπορικές συναλλαγές στις αυλές και τις αίθουσες εκδηλώσεων των σχολείων.

Έτσι, ή καλλιτεχνική δημιουργία των μαθητών, που αποτελεί εσωτερική ανάγκη για την ολοκλήρωσή τους, εμπορευματοποιείται: αγοράζεται και πουλιέται. Δυστυχώς το φαινόμενο αυτό έφτασε να θεωρείται αυτονόητο ακόμα και από «προοδευτικούς» εκπαιδευτικούς ή γονείς.

Οι εκπαιδευτικοί δεν θα πρέπει να γίνουν ή να παραμείνουν αιχμάλωτοι μιας αντίληψης ή επιχειρηματολογίας, που λέει: «Αφού τα κάνουν άλλα σχολεία (τα Bazaar ή την είσοδο των ΜΚΟ και επιχειρήσεων), γιατί να μην τα κάνει και το δικό μας σχολείο; Ή, αφού τα κάναμε εμείς πέρυσι, γιατί να μην τα κάνουμε και φέτος;»

Πολίτες.

Πρέπει να σηκωθούμε όρθιοι, να σπάσουμε τα αποστήματα και να κάνουμε μια νέα αρχή. Γι' αυτό και καλούμε τους πιο ευαίσθητους ηθικά, παιδαγωγικά και πολιτικά, τους πιο πρωτοπόρους εκπαιδευτικούς και γονείς να εξεγερθούν και να μπουν μπροστά στον αγώνα για να σταματήσουν τη μετατροπή των σχολείων από ναούς της γνώσης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας σε ναούς εμπορίου και άθλιων συναλλαγών.
 

Τηλέφωνο επικοινωνίας:6976026625

ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το φιλολογικό και πολιτιστικό προφίλ της Μπουρζουαζίας...

Είναι σύνηθες πλέον φαινόμενο, στην κορύφωση της καπιταλιστικής κρίσεως, την οποία βιώνει ο δυτικός κόσμος για πέμπτη συνεχή χρονιά, το ξέσπασμα των συγκρούσεων μεταξύ των κυβερνήσεων, που αντιπροσωπεύουν και υπηρετούν τα συμφέροντα του διεθνούς μονοπωλιακού, χρηματιστηριακού και τραπεζιτικού κεφαλαίου από την μια και των εργαζομένων από την άλλη, οι οποίοι, σηκώνουν το βάρος (πάντα) και πληρώνουν (πάντα) τις συνέπειες των καπιταλιστικών κρίσεων. 
Η Ελλάς, είναι μια από τις χώρες του νότου της Ευρωζώνης που χτυπήθηκε σφοδρά από την κρίση και υποχρεώθηκε να μπει σε οικονομικές διαδικασίες που στόχο έχουν την οικονομική «εξυγίανση», την «ανταγωνιστικότητα» και την αύξηση της παραγωγικότητας. Ο σχεδιασμός αυτής της οικονομικής πολιτικής, υλοποιήθηκε αποφασίστηκε και επιβλήθηκε στους Έλληνες εργαζόμενους, με καθεστωτικό τρόπο και ερήμην τους. Με μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που ψηφιστήκαν με την μορφή του κατεπείγοντος και εφαρμόστηκαν αστραπιαία στις πλάτες των εργαζομένων. Η καταπάτηση και σταδιακή κατάργηση των πάλαι ποτέ υφιστάμενων εργασιακών σχέσεων και η αντικατάσταση τους από άλλες πιο «ευέλικτες» μορφές εργασίας, είχαν σαν νομοτελειακή συνέπεια, τον  κινηματικό εργασιακό αναβρασμό σε όλους τους κλάδους της παραγωγής. Και φυσικά, δεν θα περίμενε κανείς από τις κυβερνήσεις, να αντιμετωπίσουν αυτήν την έκρηξη που προκάλεσε η πολιτική τους, με αβροφροσύνη και διάλογο. Η στάση τους απέναντι στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, είναι αδιάλλακτη και καθεστωτική, όπως αρμόζει σε κάθε αστικοδημοκρατική κυβέρνηση.
Δεν θα επεκταθώ σε αυτό το ζήτημα γιατί έχει αναλυθεί και συζητηθεί αρκετά ώστε να βγουν συμπεράσματα και πολιτικές θέσεις.
Παίρνω ως αφορμή τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, που κύριο μέτωπό τους, είναι η απεργία των εργαζομένων στο μετρό, για να ασχοληθώ με την στάση των διαφόρων διανοουμένων και τις θέσεις τους, όπως αυτές εκφράζονται στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο  και στα social media. Οι διανοούμενοι αυτοί, είναι δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, σχολιαστές τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, λογοτέχνες, ποιητές, θιασώτες φιλολογικών και καλλιτεχνικών ομίλων και πολλά άλλα.
Μερίδα εξ αυτών, όποτε ξεσπά μια εργατική κινητοποίηση που παίρνει μεγάλες διαστάσεις, όπως η απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΜ, στέκονται απέναντι της. Λοιδορούν, συκοφαντούν και στιγματίζουν τους απεργούς με πύρινα κείμενα. Αντιπαραθέτουν στίχους από ποιήματα του Καρυωτάκη, του Ελύτη, του Σεφέρη και άλλες λογοτεχνικά επεξεργασμένες αρλούμπες, πολλές από τις οποίες, είναι δικής τους επινόησης. Είναι φανερό από την αντεργατική τους στάση, με ποίους είναι στρατευμένοι και συνοδοιπόροι.
Η κλασσικές τους σπουδές που οι περισσότεροι έκαναν στο εξωτερικό, τους προίκισαν με μία μόρφωση, την οποία όμως θέτουν στην υπηρεσία των κυρίαρχων τάξεων. Έτσι, από τις απόψεις και τις θέσεις τους, διακρίνουμε:
- Το μίσος τους για το κοινωνικό κράτος, τον κρατικό έλεγχο, τις δημόσιες υπηρεσίες, την λαϊκή συμμετοχή και παρέμβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Τα θεωρούν «Σοβιετικά» κατάλοιπα που πρέπει με κάθε τρόπο να εξαλειφθούν.
- Το μίσος τους για οποιαδήποτε λαϊκή έκφραση και εκδήλωση. Γι αυτούς ο λαός, δεν είναι μια ζωντανή κοινωνική οντότητα, αλλά μια αφηρημένη ουμανιστική έννοια γύρω απ' την οποία στοχάζονται φιλολογικά και ελεεινολογούν. Έτσι π.χ συμπάσχουν με τους «εξαθλιωμένους των 700 ευρώ», οργανώνουν φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και τηλεοπτικούς μαραθωνίους για τους αθλίους. Αν όμως οι εξαθλιωμένοι των 700 ευρώ, τολμήσουν και σηκώσουν το ανάστημά τους ή αρνηθούν να παραχωρήσουν οποιοδήποτε δικαίωμα αφορά την εργασία τους, τότε τους αποκαλούν θρασείς, εκβιαστές,τρομοκράτες και «εκφυσισμένους» συνδικαλιστές αν όχι «συντεχνίες», «καλοπληρωμένους  και βολεμένους προνομιούχους» αν πρόκειται για εργαζόμενους του δημοσίου.
- Έναν υπερβάλλοντα κλασικισμό. Θεωρούν τον νεοελληνικό πολιτισμό, όπως αυτός και αν εκφράζεται, καθυστερημένο, ξεπερασμένο και γελοίο. Τον συγκρίνουν με τον πολιτισμό και την νοοτροπία μεγάλων Ευρωπαϊκών χωρών τις οποίες και θεωρούν πολιτισμικά προχωρημένες σε σχέση με την Ελληνική «Καπιταλιστική Σοβιετία».
Αυτοί οι άνθρωποι γενικότερα, ταυτίζονται με οποιοδήποτε αντιδραστικό σύστημα τους εξασφαλίζει έναν βολικό τρόπο ζωής και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το υπερασπίζονται θερμά, είτε πρόκειται για αστική δημοκρατία είτε για δικτατορία.
Τους βλέπουμε να συχνάζουν στο Κολωνάκι όπου και κάνουν τα ψώνια τους, να κάνουν συχνά ταξίδια αναψυχής σε κοσμοπολίτικα νησιά και ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και ως διασκεδαστές εφοπλιστών και βιομηχάνων, οι οποίοι άλλωστε, τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην.
Τους ακούμε να λένε «δεν αποζητώ να ταυτιστώ με καμία τάξη και να υπηρετήσω κανενός είδους συμφέρον ή προνόμιο», όμως λένε ψέματα. Η στάση ζωής, οι πολιτικές τους θέσεις και απόψεις, προσδιορίζουν την κοινωνική τους τάξη. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να παροτρύνουν τους εργάτες να απαρνηθούν την έννοια του ταξικού διαχωρισμού ως φαντασιακή και παράλογη.
Αυτή την μερίδα διανοουμένων κανονικά θα έπρεπε να την αγνοούμε, να την θεωρούμε μία πνευματική παρέκκλιση του περιθωρίου. Όταν όμως αυτή η πνευματική παρέκκλιση, σε κρίσιμες για το λαϊκό και εργατικό κίνημα στιγμές, γίνεται η αιχμή του δόρατος της άρχουσας τάξεως, τότε πρέπει να αντικρούεται με κάθε τρόπο. Πρέπει να εμποδίζουμε αυτούς τους διανοούμενους να χύνουν το δηλητήριο τους στην τάξη μας. Όχι φυσικά με την βία και τις ύβρεις, αλλά με την σωστή κριτική των αντιδραστικών τους θέσεων και την αντιπαράθεση των ορθών μας ιδεολογικών επιχειρημάτων.
 

Η ανάγκη της ρευστότητας, στον σύγχρονο «μεταλλικό» τρόπο σκέψης.

Είναι σίγουρο πως ο φυσικός αντικειμενικός κόσμος, το άμεσο και ευρύτερο περιβάλλον μας, υπάρχει, ανεξάρτητα από την ανθρώπινη συνείδηση και αλληλεπιδρά με αυτήν μέσω τον αισθήσεων. Είναι απόλυτα υλικός και υπακούει σε φυσικούς νόμους που μερικούς τους έχουμε κατανοήσει και τους χρησιμοποιούμε και άλλους τους ερευνούμε ακόμα.
Η ανθρώπινη αντίληψη, αυτή η μυστηριώδης θαυματουργή ανθρώπινη ιδιότης, αναλαμβάνει να βάλει σε μια λογική τάξη, τα δεδομένα που διαβιβάζουν, κάθε δευτερόλεπτο στο νου, οι αισθήσεις.
Κάποιες φορές, ίσως τις περισσότερες, η αντίληψη συντρίβεται κάτω από τα ανελέητα χτυπήματα του απρόβλεπτου χαρακτήρα των  κάθε μορφής φυσικών φαινομένων. Και τότε ο νους «κρασάρει», εγείροντας αυτοκαταστροφικά συναισθήματα. Μοιάζει με ένα τρελό μπερδεμένο κουβάρι

Η μόνη ασφαλής μέθοδος για να αποφευχθεί αυτή η δυσάρεστη και θανάσιμη κατάσταση, είναι η ρευστότητα τις αντίληψης. Η αντίληψη, στην σύγχρονη αστική νοοτροπία, περιορίζεται σε αυστηρά διανοητικά και ιδεολογικά πλαίσια με άμεση συνέπεια, να καταστέλλεται η πολυσυλλεκτικότητα της, μια πολυσυλλεκτικότητα, που θα ήταν ψυχολογικά λυτρωτική, απέναντι στα  απρόβλεπτα φυσικά  φαινόμενα.
Ο φυσικός κόσμος είναι άπειρος και επομένως, είναι φυσικό και η αντίληψη να είναι άπειρη. Σε αντίθετη περίπτωση το άτομο βρίσκεται διαρκώς σε κατάσταση φόβο και αγωνίας. Παίζει διαρκώς στο γήπεδο του θανάτου.
Ρευστότητα αντίληψης, σημαίνει να μην παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας και αυτό διότι, ο εαυτός μας, είναι ένα προϊόν μιας διαδικασίας κοινωνικοπολιτικής διαμόρφωσης και προσαρμογής, υπό συνθήκες, που δεν είναι πάντοτε σε απόλυτη συμφωνία με το Εγώ. Και εδώ εντοπίζεται η αιτία του προβλήματος: Στην αέναη σύγκρουση του Εγώ με το κοσμικό και κοινωνικό Είναι και Γίγνεσθαι. Και επειδή το Είναι και το Γίγνεσθαι είναι αντικειμενικά και αυθύπαρκτα και άρα δεν είναι δυνατόν να μπουν υπό τον έλεγχο του Εγώ, τότε, το Εγώ, ή πρέπει να υποταχθεί, να υποδουλωθεί στο Είναι και στο Γίγνεσθαι ή να συντριβεί. Στην πρώτη περίπτωση, της υποταγής, το άτομο, παύει να είναι ελεύθερο και γεμίζει διανοητικές και συναισθηματικές αγκυλώσεις, που οδηγούν στην ψυχοπάθεια όταν οι συνθήκες αλλάζουν (και πάντοτε αλλάζουν), γιατί ο αντικειμενικός φυσικός  κόσμος είναι, εκτός από άπειρος και διαρκώς μεταβαλλόμενος.
Στην δεύτερη περίπτωση, το άτομο, συντρίβει τον εγωισμό του και απελευθερώνεται.
Γίνεται ρευστό και διανοητικά και ψυχικά υγιές. Δεν ταράζεται μόλις εκδηλώνεται το απρόβλεπτο διότι, έχει αποδεχθεί συνειδητά την διαλεκτικότητα του φυσικού κόσμου. Βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το Είναι και το Γίγνεσθαι και σε απόλυτη εσωτερική ισορροπία.
Είναι εύκολο άραγε να συντρίψουμε τον Εγωισμό μας; Φυσικά και όχι. Είναι μια διαδικασία επίπονη που απαιτεί, αποφασιστικότητα, τόλμη και θάρρος. Αν όμως αναλογιστούμε τις αρνητικές επιδράσεις του Εγωισμού πάνω μας και στις σχέσεις μας με τον φυσικό κόσμο, τότε αξίζει μια η και περισσότερες προσπάθειες...

Η τρίτη λύση.

   Καθήκον των Ελλήνων εργατών και υποχρέωσή τους απέναντι στο λαό και την χώρα, είναι να μετασχηματίσουν τον εαυτό τους από προλεταριακή, ανοργάνωτη και άβουλη μάζα, σε τάξη οργανωμένη, πατριωτική, με πολιτικούς στόχους, βηματισμό και με δυναμική κρούσεως. Διαφορετικά, θα διαιωνίζεται ο κατασπαραγμός τους από την αστική εξουσία η οποία, όπως αποδείχνουν τα ιστορικά γεγονότα, δεν έχει εθνική υπόσταση, δεν οριοθετείται από σύνορα, είναι ανιστόρητη, δεν ταυτίζεται με πατριωτικές αξίες και παραδόσεις και άρα, είναι ανθελληνική, αντεργατική, αντιλαϊκή.
   Είναι φανερό από τις εξελίξεις των τελευταίων επτά ετών, πως η αστική εξουσία, αφού κατέστρεψε και προλεταριοποίησε βάσει οργανωμένου σχεδίου την Ελληνική μεσαία τάξη, τώρα προχωρά ακάθεκτη στην καταστροφή της Ελληνικής εργατικής τάξεως και την αντικατάστασή της από μια εργατική Βαβέλ, από μια προλεταριακή σούπα, φθηνή εργατική δύναμη, διαθέσιμη σε κάθε ντόπιο και ξένο κεφαλαιοκράτη τυχοδιώκτη.
   Η αστική εξουσία, χαρακτηρίζεται από την διγλωσσία της. Και με αυτήν την διγλωσσία, προβοκατόρικα, διχάζει τους Έλληνες εργάτες. Τους οριοθετεί σε στρατόπεδα, σε πολεμικές παρατάξεις, εφαρμόζοντας, την επικίνδυνη για την παρούσα ιστορική συγκυρία, πολιτική των άκρων.
   Με την «εθνικιστική» γλώσσα, στρατολογεί την προλεταριοποιημένη μεσαία τάξη που ο βίαιος, ξαφνικός υποβιβασμός της δεν τις επιτρέπει να ανασυγκροτηθεί οικονομικά, πολιτικά και διανοητικά και άρα να συστρατευθεί σε ένα Ελληνικό εργατικό κίνημα, για να αντιπαλέψει την αιτία της καταστροφής της.
  Με τη «αριστερίζουσα» γλώσσα, παρασύρει την ακέφαλη και ανερμάτιστη ιστορικά, ιδεολογικά και διανοητικά εργατική τάξη, σε ομιχλώδης και επικίνδυνους κομματικούς βάλτους.#
   Ενώ όμως η «εθνικιστική» γλώσσα, είτε λόγω του αναχρονισμού που την χαρακτηρίζει, είτε λόγω της μη ύπαρξης ιδεολογικού σημείου εφαρμογής της με την Ελληνική πολιτική παράδοση, είτε λόγω της ωμών και βίαιων πολιτικών πρακτικών που εφαρμόζει, έχει ξεμασκαρευτεί μπροστά στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας και επομένως έγινε γνωστή η σκοπιμότης της, η «αριστερίζουσα» γλώσσα είναι η πιο θρασύς, η πιο αντιδραστική και η πιο  επικίνδυνη. Όχι μόνο γιατί παραπλανά τους εργάτες, δίνοντας τους την ψευδαίσθηση της «οσονούπω» κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας και υπό τον Ευρωπαϊκό μανδύα μετασχηματισμού της, σε εξημερωμένο φιλεργατικό και φιλολαϊκό λέοντα. Όχι μόνο γιατί κατασπαταλά την δύναμη κρούσεως των εργατών σε αόριστους χωρίς πολιτικό προσανατολισμό στόχους και σε μία βερμπαλιστική, ανούσια συνθηματολογία.
Αλλά και κυρίως, για την «αντιρατσιστική» φενάκη με την οποία επιχειρεί να καπελώσει τους Έλληνες εργάτες.
   Έτσι λοιπόν ο «αντιρατσιστικός» και «αντιφασιστικός» αγώνας, γίνεται το δεύτερο πόδι της αστικής εξουσίας που, είτε θα συντρίψει τον πατριωτισμό και τον εθνισμό των Ελλήνων εργατών, είτε ακόμα χειρότερα, θα τους κάνει πάσα στην αγκαλιά του φασισμού, θέτοντας τα θεμέλια πάνω στα οποία, θα οικοδομηθεί μια εν συναινέση δικτατορία.
  Τα πληρωμένα και κατευθυνόμενα «αντιρατσιστικά» και  «αντιφασιστικά» κινήματα, οι  πρωτοβουλίες και οργανώσεις που ξεπηδούν μέσα σε μια νύχτα, με ισχυρά οικονομικά μέσα, με πολιτικούς και κομματικούς πάτρωνες, αποδεδειγμένως δρουν διαβρωτικά και αντιδραστικά σε κάθε πόλη και κάθε γειτονιά.
    Από τη μια, με την προβοκατόρικη δράση τους, παρεμποδίζουν και διαλύουν φασιστικά, οποιαδήποτε ανεξάρτητη μορφή κοινωνικού αγώνα και αντίστασης κατά της ολοένα και μεγαλύτερης εισροής λαθρομεταναστών στις γειτονίες, στοχοποιώντας και ενοχοποιώντας αυτές τις κινητοποιήσεις ως ρατσιστικές και  φασιστικές.
  Από την άλλη, οργανώνουν τους μετανάστες και συγκροτούν από αυτούς ομάδες κρούσεως, πραγματικά τάγματα εφόδου, και στη συνέχεια τα ξαμολούν εναντίων των Ελλήνων εργατών εξαναγκάζοντας τους στην εγκατάλειψη των γειτονιών τους και στον βίαιο εκπατρισμό τους..
   Οι Έλληνες εργάτες, βάλλονται επομένως, από τα δύο άκρα τους και βαλτώνουν στο εκβιαστικό δίλημμα της εκλογής της μιας ή της άλλης πλευράς. 

   Υπάρχει τρίτη λύση; Υπάρχει.  
  Και αυτή, είναι η συγκρότηση ενός Ελληνικού εργατικού μετώπου, που θα τεθεί επικεφαλής των Ελλήνων εργατών στον αγώνα τους για ουσιαστική αλλαγή της Ελλάδος, της κοινωνίας και των Ελλήνων.

Ο διαχρονικός Μαζάνθρωπος

  Η σύγχρονη μεγαλούπολη, μεταξύ των πολλών χαρακτηριστικών ιδιοτήτων του περιβάλλοντός της, έχει την ιδιότητα να μαζικοποιεί τους ανθρώπους. Μια ιδιότητα, απόρροια του πληθυσμιακού συγκεντρωτισμού της.
  Η πρώτη μεγαλούπολη στην ιστορία της ανθρωπότητος, ήταν η αρχαία Ρώμη της αυτοκρατορικής περιόδου. Με πληθυσμό άνω του ενός εκατομμυρίου κατοίκων, έγινε πρότυπο για την δημιουργία πολυπληθών αστικών κέντρων,διάσπαρτων στην επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η δε κοινωνική διαστρωμάτωση της Ρώμης και ο ταξικός διαχωρισμός, αποτέλεσε το καλούπι της ταξικής οργάνωσης των σύγχρονων μεγαλουπόλεων.
   Από την εποχή της Θρησκευτικής Μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα και μετά, ειδικότερα στην Αγγλία, εμφανίζεται και αναπτύσσεται η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας σε μητροπόλεις, στις οποίες συγκεντρώνονται μεγάλοι αγροτικοί πληθυσμοί που μετατρέπονται σταδιακά σε φθηνή εργατική δύναμη. Τότε εμφανίζονται και αναπτύσσονται και οι έμποροι, πλοιοκτήτες, βιομήχανοι κλπ, που θα σχηματίσουν μια νέα κοινωνική τάξη, την αστική.
   Με την έκρηξη της Γαλλικής επαναστάσεως, και την άνοδο της αστικής τάξεως στην εξουσία, εμφανίζεται και ο μαζικοποιημένος άνθρωπος ή Μαζάνθρωπος, που θα αποτελέσει μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο, τον βασικότερο πυρήνα της καπιταλιστικής κοινωνικής οργάνωσης της σύγχρονης μεγαλουπόλεως του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου, ιδιαίτερα μετά την εκρηκτική τεχνολογική ανάπτυξη στα τέλη το 20ου αιώνα.
    Ο Μαζάνθρωπος προέρχεται κυρίως από τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις που είναι και οι πολυπληθέστερες.  Κύριο χαρακτηριστικό του, είναι η συνειδησιακή του αλλοτρίωση και η υποταγή του στη μαζική κοινωνική οργάνωση. Ο Μαζάνθρωπος, δεν αντιλαμβάνεται την έννοια της πατρίδος ενώ σκέφτεται, αποφασίζει και δρα μαζικά και μόνον όταν διαταραχθεί το σταθερό κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον που τον συντηρεί. Ο Μαζάνθρωπος είναι επιρρεπής στον καταναλωτισμό και την αποχαύνωση που του προσφέρει απλόχερα η οικονομική ευημερία οποιασδήποτε μορφής. Γι' αυτό και το χρήμα για τον Μαζάνθρωπο, αποτελεί το κυριότερο μέσον εξασφάλισης της ευτυχίας και της επιτυχίας του. Χρησιμοποιεί και καταναλώνει τα προϊόντα της επιστημονικής εργασίας, χωρίς ωστόσο να νιώθει υποχρεωμένος να αντιληφθεί την πραγματική τους αξία ή την λειτουργία. Η επιστήμη και η τεχνολογία, είναι καλές για αυτόν, στον βαθμό που τον εξυπηρετούν ή τον διασκεδάζουν. Ο ίδιος επαναπαύεται, στον κακής ποιότητος μυστικιστικό και θρησκευτικό συβαριτισμό. Άλλωστε η μεγαλύτερη δύναμη του Μαζανθρώπου είναι η Άγνοια, πίσω από την οποία καλύπτει την ανεπάρκειά του και τις αδυναμίες του.
   Ο Μαζάνθρωπος, αντανακλά τον εαυτό του στην κρατική διοικητική οργάνωση και στο πολιτικό σύστημα. Οι πολιτικοί του αντιπρόσωποι, μιλούν την γλώσσα του, είναι το μεγάφωνο της φωνής του. Η ηθική τους, τα ιδανικά τους και το σύστημα αξιών τους, μεταβάλλονται από καιρού εις καιρόν, υπακούοντας στους χαοτικούς νομούς των μαζών.  Για τον Μαζάνθρωπο, η σταθερές αξίες και παραδόσεις, η ιστορία, η τέχνη, αποτελούν γραφικές αναπαραστάσεις, που μπορούν μελλοντικά να γίνουν απειλητικές ή εμπόδια στο τυχοδιωκτισμό του, στο κυνήγι του χρήματος. Γιαυτό, σαν τον Προκρούστη, πάντοτε θα τις φέρνει στα μέτρα του ή αν δεν μπορεί να το κάνει, θα τις εξαφανίσει παντελώς. Θα τις καταστρέψει.
   Στην Ναζιστική Γερμανία, ο Μαζάνθρωπος είχε φθάσει στην παντοδυναμία του. Η παγκόσμια οικονομική οικονομική ύφεση της δεκαετίας του 30, αποσταθεροποίησε την επίπλαστη ευημερία του.
    Οι νέες και δυσάρεστες οικονομικές συνθήκες, τον ανάγκασαν να άρει την εμπιστοσύνη του από το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα και να την ποντάρει σε ένα πιο συντηρητικό και κλειστό. Αναζήτησε τον ισχυρό ηγέτη, τον Έναν και τον Απόλυτο εαυτό του. Και τον βρήκε στο πρόσωπο του Χίτλερ.
     Αυτός,για τα επόμενα χρόνια θα υλοποιούσε τις επιθυμίες του Γερμανού Μαζάνθρωπου. Θα εξαφάνιζε ό,τι τον απειλούσε. Θα του ξανάφερνε την ευημερία που έχασε με την μορφή γαιών, σκλάβων και γενικότερα της αυτοκρατορικής ισχύος. 

    Έτσι, ο Γερμανός Μαζάνθρωπος, δημιούργησε την νέα ιστορία του, τις νέες αξίες του, τον ηγέτη του, την νέα κρατική του διοίκηση, την Γκεστάπο του, τα τέλεια SS του, τα στρατόπεδα του, τα κάθε λογής σύγχρονα όπλα του. Και στην συνέχεια,επηρεασμένος από τον ονειρικό εθνικιστικό οργασμό του ρίχτηκε στην μάχη μέχρι που τον νίκησε ο σοβιετικός Μαζάνθρωπος με τους συμμάχους του.  Δεν απογοητεύθηκε όμως από την ήττα του. Απλώς, πέταξε στα σκουπίδια ό,τι δημιούργησε και επικαλέσθηκε το προνόμιο της Άγνοιας. Συγχωνεύθηκε με τον Αμερικανό Μαζάνθρωπο και συνέχισε την διαιώνιση του εαυτού του.
  Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση αλλά και τα Βαβέλ περιβάλλοντα των μεγαλουπόλεων, τα επιβεβλημένα από τα δόγματα της Παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμού, αναγκάζουν τον Μαζάνθρωπο να ορθώσει οργισμένος και πάλι το ανάστημά του.  Με την ίδια διαχρονική συμπεριφορά και αντίληψη, θα αναζητήσει μοιραία τον Έναν, τον Απόλυτο εαυτό του για να τον ενθρονίσει και να τον οδηγήσει σε νέες μάχες. Και οι υποψήφιοι που διαγωνίζονται για αυτήν τη θέση, είναι πολλοί και αφανείς.
Αυτό όμως που προκαλεί ανησυχία, είναι ότι ο σύγχρονος Μαζάνθρωπος διαθέτει μεγάλη τεχνολογική ισχύ που μπορεί να τον καταστρέψει ολοκληρωτικά.

Το Τρίο Μπαλαμούτι και οι τελευταίοι Έλληνες.

                                            Ο θρίαμβος του θανάτου. 1562, Πέτερ Μπρέγκελ

 Πάντοτε πίστευα, πως η αστική δημοκρατία, είναι μια πόρνη που πηγαίνει με όποιον πελάτη πληρώνει τα περισσότερα και πως λαοί και χώρες, δεν πρέπει να συναναστρέφονται μαζί της.

     Η σημερινή πολιτική πραγματικότητα, με υποχρεώνει να δεχθώ την παραπάνω πεποίθηση ως φυσικό νόμο. Νόμο που πρέπει να αναλυθεί πριν γίνει χρήσις του.

Πιθανόν να σφάλλω. Όμως, θα τεκμηριώσω τον ισχυρισμό μου.

     Ουδείς λογικός συμπολίτης μου αμφισβητεί πλέον πως, η υπερβατική πολιτική μεθοδολογία του Αντώνη, η απολύτως συμβιβαστική και συναινετική, στα όρια της τρέλας στάση του Βαγγέλη και ο σολομώντειος, ασυνάρτητος βερμπαλισμός του Φώτη, αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα ενός σχιζοφρενούς πολιτικού μυστικισμού και ενός χυδαίου μακιαβελισμού, που απειλεί να τινάξει στον αέρα, ό,τι απέμεινε όρθιο από την ισοπεδωτική διακυβέρνηση των προκατόχων τους Γιώργου και Λουκά.
Και ο Αντώνης, περιφέρεται ως πόρνη στα σαλόνια των πλούσιων Ευρωπαίων πελατών του, σπάζοντας ρεκόρ σε κάθε αγοραίο ερωτικό άθλημα και ακολασία πλην όμως, οι απολαβές για τις υπηρεσίες του, είναι κατά πολύ κατώτερες από μιας φθηνής πόρνης της Ταϊλάνδης. Ο δε Βαγγέλης παίζει τον ρόλο του ταμία, εισπράττοντας τα πενιχρά κέρδη του Αντώνη λέγοντας μας: « Πλουτίσαμε συμπατριώτες! Δοξάστε τον!». Και ο Φώτης, κάθε τόσο, βγαίνει από το κυλικείο στα διαλείμματα της προβολής της εθνικής τσόντας διαλαλώντας: « Κοκακόλες, τσιπς, σάντουιτς, λεμονάδες...».

Και ο όμορφος και νέος Αλέξης, που σ´αυτόν και τα νιάτα του εναπόθεσε ο λαός τις ελπίδες του, αποδεικνύεται κάθαρμα του λιμανιού που κραυγάζει κραδαίνοντας το νυχοκόπτη, κατάλοιπο και αυτός του ξεπερασμένου, με την φενάκη του νεωτερισμού, εργατισμού της Αλέκας. Πελάτης και αυτός, περιμένει στην ουρά, την σειρά του να συμμετάσχει στο όργιο του λαϊκού κρεβατιού.

   Και ενώ το Τρίο Μπαλαμούτι δίνει τις καθημερινές και όχι ελευθέρας εισόδου παραστάσεις του, υπό τις μουσικές τις βλάχικης Χρυσής Εθνικιστικής Κομπανίας, οι Βόρειοι, σαν έτοιμοι από καιρό, ως άλλοι σταυροφόροι, περιμένουν το σύνθημα του Μαύρου αυτοκράτορα για να εισβάλουν στο φλεγόμενο σπίτι και να το λεηλατήσουν.
Τις εκλογές λένε πως περιμένουν, να ξαναμπεί ο Μαύρος στο Λευκό του σπίτι.

      Ποίος θα μας γλιτώσει από την συμφορά; Σε ποίον να στρέψουμε τις ελπίδες μας;
Δυστυχώς δεν υπάρχει κανείς. Η συμφορά και ο θάνατος σαν την πανούκλα μας κύκλωσαν από παντού για τα καλά. (δες τον πίνακα παραπάνω). Κρατάνε όλους τους δρόμους της διαφυγής. 

      Σαν τελευταίοι Έλληνες λοιπόν, με θάρρος να τραβήξουμε τα σπαθιά και να δώσουμε γενναία την στερνή μάχη, υπακούοντας στο φυσικό νόμο.
Γιατί ξέρουμε πως ο λαός μας έχει βαθιές ρίζες. Και θα ξαναφυτρώσει ποτισμένος με το δικό μας αίμα.
 Γιατί πάντα το ύστερο είναι μια νέα αρχή.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΕΟ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ; (μέρος πρώτο)

Δημοσιεύθηκε από τον σύντροφο και συναγωνιστή Γιώργο Λούκα στο προφίλ του στο Facebook.

«ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ  ΠΡΑΞΗ  ΧΩΡΙΣ  ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ  ΘΕΩΡΙΑ

Δεν υπάρχει άλλο ιστορικό παράδειγμα, ίσως και διεθνώς, που να έχουν αφαιρεθεί από την εργατική τάξη, πάνω από τις  μισές θέσεις εργασίας της, δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών,  και ωστόσο οι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί αγώνες της να είναι εντελώς αναντίστοιχοι των αλλεπάλληλων επιθέσεων του κεφαλαίου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως γιατί τα κόμματα της αριστεράς στέκονται θεωρητικά και πρακτικά ανίκανα και ανήμπορα (εκτός του ότι οι ηγεσίες τους δεν θέλουν) να αντιπαραταχτούν στο κεφάλαιο; Ή μήπως επειδή «η εργατική τάξη κοιμάται», όπως ισχυρίζονται οι… «ξύπνιοι», που ταυτόχρονα και ανοήτως λένε πως «δεν υπάρχει εργατική τάξη»; Και τα λένε αυτά, τη στιγμή που η εργατική τάξη, όχι μόνο «υπάρχει», αλλά και έχει αυξηθεί κυρίως τα δυο τελευταία χρονιά, από εκατοντάδες χιλιάδες μικροεπαγγελματιών που κλείνουν καταστήματα και βιοτεχνίες!

Ο επιστημονικός ορισμός του Μαρξ για την εργατική τάξη, ή αλλιώς το προλεταριάτο, είναι πως αυτό δεν κατέχει τίποτα άλλο για να ζήσει πέραν της εργατικής του δύναμης, την οποία διαθέτει προς πώληση για λογαριασμό του κεφαλαίου. Και όταν το κεφάλαιο δεν αγοράζει πλέον αυτήν την δύναμη της ελληνικής εργατικής τάξης, επειδή επιδιώκει και χρησιμοποιεί την φτηνότερη εργατική δύναμη των «λαθρο»μεταναστών, ή επειδή το ίδιο το κεφάλαιο μετατοπίζεται προς άλλες χώρες που έχουν συμπιεσμένους μισθούς και μεροκάματα, τότε η ελληνική εργατική τάξη καταδικάζεται κυριολεκτικά σε θάνατο. Το ίδιο σε θάνατο καταδικάζονται και όσοι μικρομεσαίοι καταστρέφονται για τους ίδιους λογούς, και ωστόσο δεν αντιδρούν οργανωμένα και αποφασιστικά ενάντια στο κεφάλαιο και στο βαθμό που θα έπρεπε. Γιατί συμβαίνει αυτό, που δεν θα χρειαζόταν να αγωνιστεί σκληρά εναντίον του κεφαλαίου, αν ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός κατείχε και δούλευε για λογαριασμό του τα μέσα παράγωγης;

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν αντιστοιχούν οι αγώνες της εργατικής τάξης με τα σημερινά προβλήματα επιβίωσης της, λόγο της πολιτικο-ιδεολογικής της καθυστέρησης. Αλλά τη σημαίνει αυτό; Και οφείλεται μόνο σ’ αυτό, ή μήπως και στο γεγονός ότι τα συνδικάτα και τα κόμματα που μιλούσαν στο όνομα και για λογαριασμό της εργατικής τάξης την έχουν στεγνά ξεπουλήσει;

Πραγματικά η συνείδηση, ή αλλιώς, η γνώση και μόρφωση της εργατικής τάξης και των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων που καθημερινά προλεταριο-ποιούνται, βρίσκεται πολύ πίσω από το να αντιληφτούν τα βαθύτερα αίτια της κεφαλαιοκρατικής απληστίας, κρίσης και βαρβαρότητας, που σήμερα ραγδαία και παγκόσμια εντείνεται. Αν υπήρχε αυτή η γνώση στην εργατική τάξη, θα είχε από δεκαετίες αναλάβει να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να αναμορφώσει την νέα κοινωνία. Δεν θα ήταν εφησυχασμένη και θα ένιωθε ότι θα άξιζε ο κόπος και οι θυσίες για κάτι τέτοιο, προτού φτάσουμε όπως σήμερα (και αύριο χειρότερα) στην πλήρη οικονομική και πολιτιστική αποδιοργάνωση και κοινωνική καταστροφή.

Αλλά μπορούσε από μόνη της να απόκτηση αυτήν την γνώση η εργατική τάξη, όταν, εκτός από το οκτάωρο που ήταν αναγκασμένη να πουλιέται στον εργοδότη για τα προς το ζην, τον επόμενο «ελεύθερο χρόνο της»  την συνέθλιβαν τα «ιδεολογικά» γρανάζια και τα εκφυλιστικά προγράμματα των κεφαλαιοκρατικών ΜΜΕ; Θα μπορούσε, ο εργαζόμενος λαός, να τα αποφύγει όλα αυτά και από μόνος του να έχει δημιουργήσει την δίκη του ανεξάρτητη πολιτική και πολιτιστική κουλτούρα; Όχι φυσικά, αφού εκ’ των πραγμάτων, η κεφαλαιοκρατική τάξη που κατέχει και καπηλεύεται τα μέσα παράγωγης, κατέχει και καπηλεύεται και ολόκληρο το «εκπαιδευτικό πρόγραμμα» , τα μέσα ιδεολογικού αποπροσανατολισμού και ηθικού ξεπεσμού της εργατικής τάξης, συμφώνα με τα δικά της ιδιοτελή συμφέροντα και «πρότυπα».

Είναι χαρακτηριστικό ότι όσο ο καπιταλισμός βυθίζεται στην κρίση και στη θανάσιμη αγωνιά του, μη τυχόν και συνειδητοποιηθούν, οργανωθούν  και ξεσηκωθούν τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων καταπιεσμένων εργατών του πλανήτη και τον ανατρέψουν, άλλο τόσο επιδιώκει λυσσασμένα να επιβάλει τον εκφυλισμό και την απανθρωπιά ολόκληρης την κοινωνίας! Δείτε (και επί τέλους εξεγερθείτε) με ποσό κυνισμό πέρασαν στην… «ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ» την καθ’ όλα ΕΚΦΥΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ να αποποινικοποιούνται, να θεωρούνται «ανάπηροι» και να επιδοτούνται, όλοι οι… παιδεραστές μέχρι και όλοι οι… κοπρολάγνοι! «Τζέντλεμαν» του ύφους και «ήθους» ενός δοτού «πρωθυπουργού», του Παπαδήμα, (και των Βουλευτο-κοπρόσκυλων του χρηματικού κεφαλαίου - που αν βρίσκονταν απροστάτευτοι από τα ΜΑΤ θα αρκούσε ένας… «λουκάνικος» να τους κάνει όλους μια χαψιά!) νομοθετούν και ψηφίζουν την ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ και την ελεύθερη διακίνηση των ναρκωτικών! Κατέχοντας με το «δίκαιο του ισχυρού» και όχι με την ισχύ του δικαίου, την κρατική κεφαλαιοκρατική εξουσία και τα ΜΜΕ, μας επιβάλουν ΑΡΕΣΕΙ ΔΕΝ ΑΡΕΣΕΙ την ιδεολογία και την «ηθική» τους!

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει, ότι, «τίποτα καλύτερο δεν θα μπορούσε να έχει γίνει και γι’ αυτό δεν το κάναμε». Αντίθετα, θα έπρεπε και θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει πολλά προκειμένου να υπήρχαν σήμερα περισσότερες και εντονότερες αντιστάσεις, στην προσπάθεια της άρχουσας τάξης να διαφθείρει ιδεολογικά και ηθικά την συνείδηση και την πράξη της εργατικής τάξης και ολόκληρης της κοινωνίας. Θα έπρεπε ήδη να είναι έτοιμος από καιρό ένας ικανοποιητικός αριθμός εργατών, ιδεολογικά πολιτικά και πολιτιστικά ξεκαθαρισμένων, ώστε στην δύσκολη εποχή σαν αυτήν να μπορέσουν να παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στην εξύψωση της συνείδησης της εργατικής τάξης, με σκοπό την πολυπόθητη κοινωνική ανατροπή και αλλαγή.

Γι’ αυτήν την καθυστέρηση της ταξικής προλεταριακής συνείδησης, την μεγαλύτερη ευθηνή φέρουν, οι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί «εκπρόσωποι των εργαζόμενων», οι οποίοι, όχι μόνο για την εργατική τάξη, αλλά ούτε για την δίκη τους επαναστατική-μαρξιστική μόρφωση ενδιαφερθήκαν ποτέ. Αυτοί φέρουν την καίρια ευθηνή και όχι το κεφάλαιο, που δεν ήταν ανόητο να μορφώσει τους εργάτες για να το ανατρέψουν. Ούτε φυσικά θα το έκαναν αυτό, οι βολεμένοι στον καπιταλισμό «διανοούμενοι», τους οποίους πολλοί προσκαλούν μάταια «να σταθούν στο πλευρό του λάου». Με κάποιους διανοουμένους, ίσως κάποτε αυτό συμβεί, όταν αυτοί δεν θα έχουν πλέον ούτε σεντς μέσα στο παντελόνι… Γι’ αυτό και την διανοητική εξύψωση της εργατικής τάξης πρέπει να την αναλάβουν, οι ποιο ικανοί στην θεωρία και στην ταξική πάλη αγωνιστές της.

 Όπως την κοινωνική της απελευθέρωση από την μισθωτή σκλαβιά (και τώρα από την ανεργία και την πεινά) κανείς δεν πρόκειται να της την χαρίσει, έτσι και την ιδεολογική της εξύψωση μόνη της πρέπει η εργατική τάξη να την κατακτήσει. Και αν «χάσουμε» λίγο από τον χαμένο χρόνο μας. Και αν εγκαταλείψουμε τα χαζοκούτια μας και πάρουμε ένα μαρξιστικό βιβλίο κατά προτίμηση και διαβάσουμε. Και αν οργανωθούμε και συζητήσουμε, αντί να στέλνουμε σαχλά μυνηματάκια μεταξύ μας και να παίζουμε ανόητα παιχνίδια στους υπολογιστές μας. Και αν χρησιμοποιούσαμε εμείς τα ηλεκτρονικά μέσα για τους δικούς μας και όχι τους δικούς τους σκοπούς, τότε ΝΑΙ (!) ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ πρόκειται να κερδίσουμε έναν ολόκληρο κόσμο!

Το γεγονός ότι η συνδικαλιστική και κομματική γραφειοκρατία της αριστεράς, στο σύνολο σχεδόν της πολίτικης της,  είναι ευθυγραμμισμένη με την πολιτική του κεφαλαίου στις βασικές του επιλογές, όπως της εισαγωγής στη χώρα μας τρεισήμισι και πλέον εκατομμυρίων μεταναστών, που για λογαριασμό του κεφαλαίου εδώ και μια δεκαετία συντριβούν μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και αντικαθιστούν την ελληνική εργατική τάξη από την παραγωγή, αυτό δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται στον αντιθεωρητισμό -αναθεωρητισμό του μαρξισμού της ηγεσίας της αριστεράς, που την οδήγησε συνάμα στην αστική ιδεολογία και στην ηθική της παρακμή! Μια παρακμή που την οδήγησε, χωρίς ίχνος ντροπής, να έχει γαντζωθεί στα προνόμια ενός συστήματος που καταρρέει και δεν λέει να ξεκολλήσει από αυτό! Γι’ αυτό και θα παρασυρθεί μαζί του στον λάκκο  που θα του ανοίξουν οι αδούλωτοι - και μέρα τη μέρα  εκπαιδευμένοι στον μαρξισμό και στην ταξική πάλη - επαναστάτες εργάτες!

Φυσικά στο καμίνι της ταξικής πάλης και κυρίως της θεωρητικής σφυρηλάτησης, δεν συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι, ταυτόχρονα και στον ίδιο βαθμό. Ζώντας σε καθεστώς διαρκούς αναζήτησης εργασίας για την τροφή της οικογένειας, αλλά και ανταγωνισμού και ατομικιστικών επιδιώξεων, όταν το μεροκάματο διεκδικείται έστω και προσωρινά, κάποιοι μένουν πίσω και κάποιοι προχωρούν μπροστά. Στην παρούσα όμως κρίση, που δεν φαίνεται να είναι και σίγουρα δεν είναι προσωρινή, η γενική πορεία των εργατών θα είναι αναπόφευκτα προς τα εμπρός. Η δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης στα κόμματα της αριστεράς και στα συμβιβασμένα συνδικάτα, από την πλευρά των καταπροδομένων εργατών, όχι μόνο δεν θα τους αποθαρρύνει, αλλά και θα τους πεισμώσει ποιο πολύ, για αγώνα ακόμα και ενάντια στους συμβιβασμένους «ηγέτες». Δεν απέχουμε πολύ από τη μέρα και ώρα, που οι άνεργοι εργάτες, θα κυνηγούν με τα επαναστατικά τους επιχειρήματα αλλά και με τις πέτρες, όχι μόνο τους εκπροσώπους του κεφαλαίου, αλλά και τους «δικούς τους» προδότες!»

Στο δεύτερο  πρόσεχες  κεφάλαιο: «ΟΙ ΥΛΙΚΟΙ ΟΡΟΙ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»